De zaak Ardesch

Het is lastig om grip te krijgen als nieuwe partij op zo’n langlopend dossier. Dat geeft al aan wat er misgaat, het duurde veel en veel te lang.
Dat de gemeente nu inziet dat er ernstige fouten zijn gemaakt is stap 1, en dat ze nu gaat proberen die fouten te herstellen is niet meer dan logisch en dan is er de vraag: hoe heeft dit kunnen gebeuren? Daar kunnen wij hier uitgebreid over spreken om dat uit pluizen, maar in een grote organisatie als de onze, komt dat vaak neer op een samenloop van omstandigheden. Een weg die wordt ingeslagen, waarbij men de zijstraatjes over het hoofd ziet. Wij vermoeden dat de heer Ardesch dat precies kan duiden; op dat moment ging er een deur dicht, toen was er gewoon een stenen muur opgetrokken waar men mij tegen aan liet lopen, toen was iemand ineens niet meer bereikbaar en hier is het hele verhaal verdraaid, verwrongen en duwde men mij over het randje van de afgrond. Maar hij kan ook duiden waar in dit hele proces de kantelpunten hebben gezeten, die momenten waarop er een opening was, waarop het ook anders had kunnen lopen. Maar goed, “ALS” bestaat niet.
Ondertussen kunnen wij ons hier amper een voorstelling maken wat dit met een mens doet, hoe langzaam maar zeker alles in elkaar stort met alle verstrekkende gevolgen van dien, terwijl je weet dat het gelijk aan je kant staat, maar niemand ziet het, althans: bijna niemand ziet het. Want ze waren er wel, de raadsleden die vasthielden, die doorvroegen en bleven vragen omdat ze wisten dat ze onjuist en onvolledig werden geïnformeerd. En Ernst Bergboer die er inhoudelijke reportages en documentaires over maakte die ook ons hebben geholpen om een beetje inzicht te krijgen in het hele gebeuren, want wij ervaren plaatsvervangende schaamte als je je realiseert wát iemand is aangedaan. Letterlijk is aangedaan. Met dan nu uiteindelijk de erkenning, onder de noemer; beter laat dan nooit: de gemeente zat fout. Wij hebben u jarenlang gruwelijk tekortgedaan. Onze oprechte excuses. Sorry. Het spijt ons.
We kunnen zeggen dat het ons als gemeente niet past en uiteindelijk heeft niemand dit zo gewild, maar dit is de pijnlijke waarheid, het is wél gebeurt en erger, ook in de toekomst zal dit in een andere vorm wederom gebeuren. Al onze goede bedoelingen ten spijt.
Dus fijn dat we hier uit gaan proberen te leren, neemt niet weg dat wij hopen dat de heer Ardesch een stuk rust heeft gevonden, nu iedereen weet dat het gelijk ál die tijd aan zijn kant stond, ook toen wij het niet wilden zien.
Dat gelijk kijkt ons nu recht in het gezicht en het is aan ons om nu onder die blik, wél het juiste te doen.